The Power of Music
mEen paar jaar geleden gaven we een training in een psychiatrisch ziekenhuis in Praag. Ons publiek bestond uit psychiaters en psychologen, allen strak gekleed in wit uniform. Ik vermoed dat niet alles wat wij brachten aansloeg bij ons publiek want tijdens de koffie pauze verdween de helft al.
Gedurende de pauze en de toiletbezoeken kwamen we ook patiënten tegen. Die waren erg geïnteresseerd in wat we daar deden.
Een van de uitgangspunten van de Herstel Angels is: Zwaan Kleef Aan. Dus we namen iedereen die we waren tegen gekomen mee naar de ruimte waar we konden lunchen: een ongezellige kantine waar we een deel van de deelnemers aantroffen die uit onze training waren weg gelopen. Er heerste bij onze binnenkomst een ijzige sfeer.
Ik ging naar de balie om te vragen of we in plaats van 3 ook 7 of 8 lunches konden krijgen. Dat was nogal een dingetje dus de dame achter de balie ging overleg plegen met het management.
Terwijl ze dat deed stonden wij in een doodstille ruimte waarin we nog steeds ijzig werden aangekeken.
Als ik zenuwachtig ben ga ik neuriën of zingen dus is begon het lied Yellow Submarine te zingen van Ringo Starr. Mijn onbewuste had feilloos het goede lied gekozen:
In the town where I was born
Lived a man who sailed to sea
And he told us of his life
In the land of submarines
So we sailed up to the sun
Till we found the sea of green
And we lived beneath the waves
In our yellow submarine
En wat gebeurde er tot onze grote verbazing? Eenmaal aangekomen bij het refrein begon iedereen opeens spontaan mee te zingen:
We all live in a yellow submarine
Yellow submarine, yellow submarine
We all live in a yellow submarine
Yellow submarine, yellow submarine
En plotsklaps was de sfeer opeens 180 graden omgedraaid. Er werd gelachen en het zal niet verbazen dat de extra lunches opeens ook geen probleem meer waren. Wij ervoeren het als een wonderlijke en ook onbegrijpelijke ervaring.
Wat kunnen we hiervan leren? Ik weet het niet. Je kunt zoiets niet orchestreren. Maar ik adviseer iedereen die trainingen gaat geven in post Sovjet landen om in ieder geval een ruime hoeveelheid liedjes van de Beatles uit het hoofd te leren. Want the Power of Music is groot en overbrugt moeiteloos grote culturele afstanden.
The Power of Music deel 2
muziek is zo ‘n belangrijke opening. Ik was laatst bij een zorgmijder, zijn baas had een melding bij het veiligheidshuis gedaan. Een hele goede boekhouder met een drankprobleem.Was ziek thuis, ik belde met een collega aan. Hij deed niet open, we belde hem en wisten hem over te halen om ons binnen te laten. Hij was onder invloed, dronk 1,5 liter wodka per dag. Aan de muur hingen een aantal saxofoons . Ik vertelde dat ik een groot fan van the Collectors ben: in hun nummer ‘whats love’ komt een briljante saxofoon solo voor. Hij wist waar ik het over had , probeerde op de saxofoon te spelen. Het ijs leek gebroken, we mochten een keer terugkomen. Inmiddels is hij in behandeling, en gaat naar de GGz voor een vervolg behandeling.
Herstel begint met gezien worden.
Waarom ik ambassadeur Vicky Bergman ben van Herstel Angels
Soms heb je geen hulpverlener nodig.
Geen diagnose, geen dossier.
Maar gewoon iemand die naast je gaat zitten. Die luistert. Die je ziet.
Die zegt: “Ik snap het. Je bent niet alleen.”
Daarom voel ik me zo verbonden met Herstel Angels.
Een beweging van mensen die zelf door diepe dalen zijn gegaan, en nu – met open hart en ervaringswijsheid – anderen willen bijstaan.
Niet als hulpverlener. Niet als redder. Maar als mens tot mens.
Als ambassadeur van Herstel Angels mag ik die boodschap mee uitdragen.
Ik geloof in herstel door verbinding. In de kracht van echte aandacht.
In verhalen die je niet leest in rapporten, maar die leven in de blikken van mensen die geleerd hebben zichzelf opnieuw lief te hebben.
Herstel Angels doet precies dat:
-Biedt een luisterend oor, zonder oordeel
- Inspireert door eigen herstelverhalen
- Staat op voor wie door het systeem vergeten wordt
- Verbindt mensen die anders misschien verloren zouden gaan
En het mooie is: er is geen prestatiedruk, geen plan van aanpak.
Alleen de uitnodiging: “Ben jij er voor een ander? Zoals jij dat kunt?”
Voor mij past dat precies bij waar ik al jaren voor sta:
hoop brengen waar ooit alleen wanhoop was.
Zicht geven op herstel, juist als iemand denkt dat het nooit beter wordt.
Mensen helpen zichzelf weer te voelen.
Want soms… is een beetje liefde, luisteren en licht al genoeg.
Om iemand weer terug te brengen naar zichzelf.
Samen helen we.
Samen zijn wij herstel.
Samen zijn wij Herstel Angels.
Herstel begint met gezien worden
Door Vicky Bergman – ambassadeur Herstel Angels
Soms is er geen diagnose nodig.
Geen behandelplan.
Geen ingewikkelde taal.
Soms heb je gewoon iemand nodig die naast je komt zitten.
Die luistert.
Die zegt: "Ik zie je. Je bent niet alleen."
Dat is waarom ik me zo verbonden voel met Herstel Angels.
Een beweging van mensen met eigen levenservaring – mensen die zelf door stormen zijn gegaan en daar niet bitter, maar wijzer uit zijn gekomen. Mensen die nu met een open hart klaarstaan voor een ander. Niet als hulpverlener, maar als mens tot mens.
Als ambassadeur van Herstel Angels mag ik die boodschap uitdragen:
- Dat herstel begint bij erkenning
- Dat verbinding sterker is dan het diepste dal
- Dat echte aandacht levens kan veranderen
Er zijn zóveel mensen die vastlopen in systemen, in eenzaamheid, in onuitgesproken pijn. Herstel Angels biedt dan geen traject – maar iets veel kostbaarders: een luisterend oor, een open hart, een menselijk gebaar.
Geen prestatiedruk. Geen oordeel. Alleen de vraag:
"Ben jij er voor een ander – gewoon zoals jij dat kunt?"
Ik geloof dat dát de weg is naar echte heling.
Daarom draag ik Herstel Angels met liefde uit.
Want soms is een beetje liefde, luisteren en licht al genoeg…
Om iemand weer terug te brengen naar zichzelf.
Self love
Toen ik in Zuid-Afrika in een kliniek zat voor codependency, heb ik heel erg de neiging gehad om mijzelf te beschadigen.
Van mijn counceler moest ik mijn nagels knippen en kreeg ik een stukje tape op mijn hand ter herinnering mijzelf geen pijn te doen.
De zuster die de tape plakten vond dat ik er iets op moest schrijven.
Ik schreef self love op de tape met een hartje.
Ik heb het stukje tape nog geen uur op mijn hand gehad en kon er gewoon niet naar kijken.
Ik plakte het in mijn dagboek.
2 jaar na mijn terugkeer kwam ik het tapeje weer tegen.
Ik moest hier iets mee.
Ik heb hem nu vol trots op mijn arm laten tatoeëerder omdat ik nu eindelijk geloof wat erop staat!
