De vergeten mens
Albert
Met Storm rehabilitatie hebben we veel coaches opgeleid. Albert (niet zijn echte naam) zat in een van de eerste groepen. Na zijn diplomering heb ik hem uit het oog verloren.
Na een aantal jaren nam Albert zelf weer contact met me op. Of ik hem wilde opzoeken in Leiden. Dat heb ik gedaan en een innige vriendschap ontstond. Albert had het moeilijk gehad. Hij had een aantal psychotische periodes meegemaakt, was inmiddels gescheiden, leefde in een piepklein hokje in Leiden . Jarenlang ben ik elke om de twee meander of zo naar Leiden getogen en aten we in zijn favoriete Javaans restaurant. Voor Albert steeds een hoogtepunt want hij had nauwelijks geld.,Hij vertelde me: steeds als ik bovenaan sta op de woning lijst blijken er weer asielzoekers voorrang te hebben. Maar dat is prima want zij hebben een woning harder nodig. Zo was Albert.
Tot hij wel een appartement kreeg. Toen kwam hij weer in een opwaartse flow. Hij was ooit een begaafd musicus en begon toen ook weer muziek te maken. En te schilderen. Hij werd weer mens.
Ooit vertelde Albert mij: op mijn uitvaart wil ik dat ze Heaven van the Talking Heads laten horen.
Of dat gebeurd is weet ik niet. Albert is in zijn slaap overleden en zijn familie heeft niet verteld waar hij begraven is.
Maar ik heb het lied wel geleerd en het is een dierbare link naar mijn vriend Albert.
Dirk
Pim
Pim woont in Heesh. Hij is geboren in een ander land en heeft niemand hier behalve zijn hulpverlening. Ik (Nieky) ken Pim uit een eerdere opname. Na de opname ging het met mij goed, met Pim minder. Ik heb altijd contact gehouden. Soms wat meer en soms wat minder.
Op oud en nieuw in 2023 maakte Pim iets tragisch mee. Zijn zwangere vriendin overleed in zijn armen. Dit maakte het voor hem heel moeilijk om naar zijn huis terug te keren waar alle herinneringen waren.
Met Pim ging het achteruit. Ik kreeg geen antwoorden meer op appjes en telefoontjes. Ik bleef volhouden. Opeens reageerde Pim weer.
Hij was in opname en wilde al zijn problemen gaan aanpakken. Ik heb hem opgezocht en ik heb geluisterd.
Hij kreeg een nieuw appartement om zo een nieuwe start te maken. Maar door zijn kleine sociale kring moest hij het alleen opknappen.
Ik ben daar 2 dagen wezen schilderen. Ondertussen veel betekenisvolle gesprekken met Pim. Pim is inmiddels uit opname en heeft zijn intrek genomen in zijn nieuwe appartement. We hebben nog steeds contact...
Anoniem
Dankjewel Herstel Angel, je geeft me een stuk eigenwaarde/zelfvertrouwen terug door mee in de tuin te zitten, op te passen bij het zwemmen, koffie te kopen samen over de grens.
Dat maakt mijn leven een stuk draagbaarder, zinvoller.
Je geeft mij een stuk van de essentie van het leven; ertoe doen en er mogen zijn.
Novius
Er was een tuin, ergens in mijn kindertijd. Geen echte, denk ik – eerder een plek in mijn hoofd. Of misschien in mijn hart.
Een tuin waarin alles mocht groeien: gedachten, gevoelens, vreemde vragen. Niets werd weggemaaid of rechtgezet. Het was er stil, maar nooit leeg.
De stilte had een klank. De geur van aarde na regen. Het licht van late middagen waarin niets hoefde, en niemand iets van mij vroeg.
In die tuin wist ik iets zonder het te kunnen uitleggen: alles wat leeft, is tijdelijk. En juist daarom is het kostbaar.
Ik wist ook dat mensen soms verdwijnen. Dat stemmen ineens niet meer klinken, huizen plotseling stil worden, en vriendschap een vorm van schaduw kan aannemen. Maar ik voelde toen al – intuïtief – dat het niet de bedoeling was om je hart daarom te sluiten.
Eerder om het zacht te houden. Kwetsbaar. Zaaibaar.
-> Later, toen ik ouder werd en opnieuw plekken vond waar mensen samenkwamen – vaak gebroken mensen, zoekend naar licht – kwam dat kinderlijke weten weer terug. In een centrum dat Nei Skoen heette, vond ik die tuin opnieuw. Niet letterlijk, maar in de ogen van mensen die elkaar aankeken zonder oordeel. In de stilte die viel na het delen van iets pijnlijks. In het samen lachen, samen muziek maken. Iets bloeide daar. En ik bloeide mee.
Maar zoals de wind soms draait, draaide ook de stemming. Wat eerst een veilige haven leek, werd langzaam troebel. Alsof er iets tussen de rijen geplant werd dat daar niet thuishoorde. Macht. Wantrouwen. Ego.
Dit is het verhaal van die tuin. En van hoe ik leerde dat zelfs de mooiste bloei niet eeuwig is. Maar ook dat wat groeit – zelfs tijdelijk – van waarde blijft.
Niet ondanks de eindigheid, maar juist daardoor.
Misschien is dit geen storm die kapot maakt.
Misschien is het de wind die iets losmaakt,
zodat ik opnieuw kan zaaien.
Een verlate maar oprechte dankjewel voor een dierbare tijd gericht aan jou Dirk.
--
Met vriendelijke groet,
Novius
Vicky Bergman
Mijn verhaal: Hoe ik in een sekte terechtkwam
Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om onderdeel te zijn van een sekte – of van een systeem dat daar sterk op lijkt. Wat mensen vaak niet begrijpen, is dat je daar niet zomaar instapt. Het begint niet met geweld of onderdrukking, maar met warmte, erkenning en het gevoel dat je eindelijk ergens bij hoort. Juist dat maakt het zo verraderlijk.
Ik was kwetsbaar. Ik had een geschiedenis van misbruik, verwaarlozing en een jeugd waarin ik niet echt veilig was. Ik zocht naar liefde, naar duidelijkheid, naar houvast. Wat ik vond, leek dat allemaal te bieden. Er was een leider of een groep die zei: "Jij hoort erbij. Wij begrijpen jou. Hier ben je veilig." En omdat ik nergens anders die veiligheid had gekend, greep ik het met beide handen aan.
Pas later zag ik de keerzijde.
In zo’n omgeving word je langzaam maar zeker losgetrokken van jezelf. Je mag niet meer zelf denken, voelen, kiezen. Alles draait om de leider of het collectief. Twijfel je? Dan heb je een zwakke geest. Wil je weg? Dan laat je 'de waarheid' los. Je raakt je vrienden en familie kwijt, of je moet ze zelf afstoten omdat ze 'de vijand' zijn.
Wat ik nu weet over sekten, heb ik geleerd met littekens. Ik weet hoe psychische manipulatie werkt. Hoe schuld en angst als wapens worden gebruikt. Hoe mensen financieel, emotioneel en soms seksueel worden uitgebuit, zonder dat de buitenwereld het ziet. En ik weet vooral hoe moeilijk het is om eruit te komen — en jezelf terug te vinden.
Maar ik ben eruit gekomen. Ik heb mezelf stap voor stap opnieuw opgebouwd. En vandaag gebruik ik mijn ervaring om anderen te helpen. Als hoopverlener. Als luisterend oor. En als stem voor wie nog gevangen zit of zich schaamt om te spreken.
Hoe mijn herstel begon
Mijn herstel begon niet met een groot gebaar. Het begon stil. Met een traan die ik eindelijk toeliet. Met het besef dat wat mij was overkomen niet mijn schuld was. Met één iemand die écht luisterde, zonder oordeel.
Lang dacht ik dat ik moest vechten om sterk te zijn. Maar ik leerde dat kracht ook zit in breken, in voelen, in opnieuw leren ademen. Wat mij hielp was ruimte — om te praten, te huilen, te zwijgen. Kunst, schrijven, schilderen: manieren om te spreken toen woorden te veel waren.
Ik vond steun bij mensen die het zelf ook hadden meegemaakt. Die me niet vroegen "waarom bleef je?" maar zeiden: "ik zie je — je bent niet alleen." Zij gaven mij taal voor wat ik zelf nog niet kon benoemen.
Ook gaf ik mezelf iets wat ik nooit eerder durfde: liefde. Geen perfecte liefde, geen onmiddellijke genezing, maar geduldige, zachte liefde voor wie ik was — en voor wie ik mocht worden.
Herstel was niet één pad, het was vallen en opstaan. Maar steeds vaker koos ik voor mijzelf. Voor mijn waarheid. Voor mijn vrijheid.
En vandaag sta ik hier. Niet omdat het verleden verdween, maar omdat ik leerde: ik ben zoveel meer dan wat mij is aangedaan.
Ik vond mij
Ik was verloren in een wereld die zei dat liefde pijn mocht doen en zwijgen sterker maakt.
Ze noemden het waarheid, wat voelde als gevangenis. Een warme gloed die kouder bleek dan ooit.
Ik gaf mij weg, laag na laag, tot ik niets meer vond dan een echo van wie ik was.
Maar ergens, diep onder het puin klopte nog een hart. Zacht, maar dapper. Gebroken, maar niet verslagen.
Ik stond op – niet ineens, maar stukje bij beetje. Met tranen als water waaruit ik mezelf herschiep.
Nu draag ik mijn littekens als tekens van overleving. Geen schaamte meer, maar bewijs van mijn moed.
Ik ben geen slachtoffer. Ik ben geen geheim. Ik ben de stem die vroeger niet mocht klinken.
Ik ben vrij. Ik ben licht. Ik ben terug.
Ik vond mij.
Vicky Bergman
#herstel
#seksueelgeweld
#ervaringsdeskundige
#ervaringsdeskundigheid
#geweldhoortnergensthuis
Anoniem
Een vriend schreef dit gedicht voor mij.
De tranen kwamen maar zo waar voor mijn situatie.
Bottle in my hands.
Bottles in my veins.
Bottles all around.
For running from myself.
There are bottles in front of me.
I don't see help. This bottle is all I see.
Bottles left and right.
Blocking all the way, slowly losing fight.
With a bottle night and day.
The bottle my best friend. My biggest enemy.
When things go out of hand, she is my quickest remedy.
The bottle my new spirit. Without, I am lost.
A few coins in my hand, that’s how this spirit costs.
Spiritless, I am shaking with my coins to the shop.
No time to waste in waiting, connect lips with bottle’s top.
In moment reach the bottom, in a moment I am found.
My mind is now in heaven, my body falls to the ground.
My mind is slave to the bottle, my body is giving up.
This bottle blinds my senses to see a closing trap.
This bottle is my future. This bottle is my past.
I feel the love and beauty, as long as bottles last.
Don't take away my bottle. Don't make me shake and sweat.
Don't tell without is better. It sounds like a deadly threat.
One day — but maybe never. Maybe One day when it’s too late,
I throw away my bottle.
The one I love. The one I hate.