Ons Team Angels

Ik ben Chris, en met trots maak ik deel uit van de Herstel Angels.

Mijn reis begon in de zorg, achter de schermen, niet direct aan het bed, maar met de mensen achter de zorg: medewerkers ondersteunen in functioneren, verzuim en loopbaanontwikkeling. Daar leerde ik hoe hard systemen kunnen worden als de mens uit beeld raakt. Hoe mensen die tussen de regels vallen, vaak ook tussen wal en schip belanden. Dat raakte me, en het maakte dat ik ben gaan kiezen voor een andere weg: de menselijke maat voorop.

Mijn eigen leven kende momenten van storm en stilte. Ik weet hoe het is om te worstelen, om het vertrouwen kwijt te raken in jezelf, in anderen. Maar ik weet ook hoe het voelt als er iemand gewoon blijft. Niet met antwoorden, maar met aanwezigheid. Niet om je te fixen, maar om naast je te blijven staan.

Sinds 2015 werk ik in de wereld van Herstel, Participatie & Re-Integratie.

Altijd met één uitgangspunt: Wie is de persoon naast of voor me? Niet het dossier of de verhalen maar de persoon. Wat is er nodig om, stap voor stap, weer in beweging te komen? Geen formats van de plank. Geen oordeel. Alleen afgestemd contact. Echt luisteren. Meebewegen als het nodig is. En ruimte laten waar dat beter past. Professionele nabijheid bieden door er te zijn.

Ik geloof in de kracht van de mens achter het verhaal. Wat iemand ook heeft meegemaakt, waar iemand ook vandaan komt of wat iemand ook gedaan heeft: voor mij telt de stap die iemand nú durft te zetten. En ik voel oprechte trots wanneer iemand, tegen alles in openstaat voor een nieuwe weg. Dat moment waarop iemand opstaat en weer stevig in het leven komt te staan, dát is voor mij de essentie van herstel.

Als iets mij helder is geworden, dan is het dit: we kunnen pas echt iets betekenen als we de persoon centraal stellen. Als we durven te blijven, ook als het schuurt. Het gaat niet om begeleiden volgens het boekje, maar om mens zijn naast de ander. Vanuit betrokkenheid, gelijkwaardigheid en het lef om gewoon te blijven staan.

Ik wil er graag zijn voor wie niet meer gezien wordt. Voor wie uitgesloten is door de systemen, genegeerd door hulpverlening, opgegeven door de omgeving. En ook voor de naastbetrokkenen die vaak net zo eenzaam meedragen. Ik bied niets groots alleen aanwezigheid. En misschien juist daarom: alles.

Ik zie ernaar uit om samen te delen, te leren, en samen zichtbaar te maken wat vaak ongezien blijft. Want wat mij betreft is ieder mens het waard om gezien te worden ook, en misschien juist, als niemand anders nog kijkt.